ศิลปะการต่อสู้ แบบใช้อาวุธ ประเภทนี้ไม่ใช่แค่การถือ เครื่องมือเพื่อทำร้าย แต่เป็นการหลอมรวมร่างกาย, จิตใจ, และอาวุธให้เป็นหนึ่งเดียว อาวุธที่อยู่ในมือ ไม่ได้เป็นเพียงแค่เหล็ก หรือไม้ แต่เป็นส่วนขยายของตัวเราเอง ซึ่งสะท้อนถึงทักษะ, วินัย และปรัชญาของผู้ใช้
รูปแบบการฝึกฝน ที่ผสมผสานทักษะร่างกาย จิตใจ และความคิดกลยุทธ์ เข้าด้วยกัน โดยมุ่งเน้นการใช้เครื่องมือ หรืออาวุธเป็นส่วนหนึ่ง ของการป้องกันตัว ในการต่อสู้ ไม่ว่าจะเป็น ดาบ กระบอง หอก หรืออาวุธแบบดั้งเดิม ในแต่ละวัฒนธรรม จุดเด่นของศิลปะประเภทนี้คือ การสร้างสมดุลระหว่าง ความรวดเร็ว ความแม่นยำ และการตัดสินใจอย่างชาญฉลาด ในสถานการณ์ ที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา
ประวัติความเป็นมาของศิลปะการต่อสู้ แบบใช้อาวุธ สามารถย้อนไปได้ ตั้งแต่ยุคโบราณ เมื่อมนุษย์เริ่มสร้างอาวุธ เพื่อป้องกันตัวและล่าสัตว์ ในช่วงราว 3,000–4,000 ปีก่อนคริสต์ศักราช มนุษย์เริ่มพัฒนาทักษะการใช้ไม้ ค้อน หอก และดาบหิน ต่อมาเมื่อเข้าสู่ยุคอารยธรรมโบราณ เช่น เมโสโปเตเมีย อียิปต์ และจีน
การใช้ดาบ โล่ และอาวุธโลหะ เริ่มเป็นระบบมากขึ้น ทั้งในเชิงการรบ และการป้องกันตนเอง ซึ่งในทวีปเอเชีย ศิลปะการต่อสู้แบบใช้อาวุธ เริ่มเจริญรุ่งเรืองในจีน ตั้งแต่ช่วงราชวงศ์โจว (ประมาณ 1046–256 ปีก่อนคริสต์ศักราช) มีการบันทึก และพัฒนาระบบการใช้ดาบ กระบอง และหอก เพื่อฝึกทหาร และขุนนาง (7 มีนาคม 2025) [1]
ในอินเดีย – ญี่ปุ่น ก็มีการจัดระบบการฝึกใช้ดาบ ดาบคู่ และธนูอย่างชัดเจน โดยญี่ปุ่นพัฒนาศิลปะดาบซามูไร หรือ เคนโด เล่นยังไง เป็นรูปแบบเฉพาะ ที่มีทั้งเทคนิคการต่อสู้ และจิตวิทยาการฝึก
กีฬาที่เกี่ยวข้องกับ ศิลปะการต่อสู้แบบใช้อาวุธ มีอยู่หลายชนิด ซึ่งแต่ละชนิดก็มีเอกลักษณ์ และพื้นฐานมาจากวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน โดยกีฬาที่ต้องใช้อาวุธ ที่ได้รับการยอมรับ และนิยมในระดับโลก มีดังนี้
การต่อสู้แบบใช้อาวุธ และ ศิลปะการต่อสู้ แบบไม่ใช้อาวุธ ต่างก็เป็นศิลปะ ที่มีรากฐานจากความต้องการป้องกันตนเอง และเอาตัวรอด ในสังคมมนุษย์ยุคแรกเริ่ม เพียงแต่ว่าแนวทางการฝึก และการใช้ทักษะต่างกันตามสภาพแวดล้อม วัฒนธรรม หากมองในภาพรวม การใช้อาวุธ เป็นการขยายขีด ความสามารถของร่างกาย
โดยมีดาบ หอก ธนู หรือกระบอง เป็นเครื่องมือช่วยเพิ่มพลัง ในการโจมตี และสร้างระยะห่างจากคู่ต่อสู้ ในขณะที่การต่อสู้แบบไม่ใช้อาวุธ เน้นการใช้มือ เท้า ร่างกาย และพลังจากตัวเองโดยตรง จึงต้องอาศัยความแข็งแรง ความเร็ว ทักษะการเคลื่อนไหวอย่างเต็มที่
ความแตกต่างจึงปรากฏชัดเจน ในเรื่องของจังหวะและกลยุทธ์ การใช้อาวุธมักมีพื้นที่ การเคลื่อนไหวที่กว้างกว่า ต้องรู้จักจัดการ กับระยะการปัดป้อง และการออกแรง ที่สัมพันธ์กับน้ำหนักของอาวุธ ขณะที่การต่อสู้ด้วยมือเปล่า จะเน้นความคล่องตัว การใช้แรงอย่างมีประสิทธิภาพ และการควบคุมร่างกายคู่ต่อสู้ เช่น การจับล็อก หรือทุ่มลงพื้น
สรุป ศิลปะการต่อสู้ แบบใช้อาวุธ คือการฝึกใช้เครื่องมือ เพื่อการป้องกัน และการต่อสู้ มีต้นกำเนิดตั้งแต่ยุคโบราณ พัฒนามาจากการเอาตัวรอด การล่าสัตว์ การทำสงคราม จนกลายเป็นศาสตร์ ที่มีรูปแบบเฉพาะในแต่ละวัฒนธรรม
เพราะเป็นทั้งวิธีฝึกทักษะป้องกันตัว และการพัฒนาร่างกาย อย่างครบวงจร นอกจากนี้ยังสะท้อนภูมิปัญญา วัฒนธรรม และเอกลักษณ์ของแต่ละชาติ ที่ผู้คนต้องการรักษาไว้ พร้อมกันนั้น การฝึกใช้อาวุธยังช่วยฝึกสมาธิ วินัย
กีฬาที่ใช้อาวุธมักไม่ได้จำกัดเพศ หรือวัยอย่างเข้มงวด แต่บางประเภท อาจกำหนดน้ำหนัก หรือความสูง เพื่อความเท่าเทียมในการแข่งขัน ผู้สมัครต้องมีความฟิตทางร่างกาย และความคล่องตัวเพียงพอ ในการควบคุมอาวุธอย่างปลอดภัย
